Op zondagmiddag 10 juni 2018 waren de deuren al vroeg geopend voor het concert Wereldstukken, dat mogelijk ons laatste of een-na-laatste concert in de Pinksterkerk zou worden. Een ploeg sterke mannen onder leiding van de orkestmanager had het juiste aantal stoelen tevoren al in de goede positie gezet, zodat het orkest om drie uur meteen aan de klankrepetitie kon beginnen om vast ‘op stoom’ te komen. Door het zonnige en warme weer kostte dat laatste geen enkele moeite, maar het veroorzaakte ook een lichte paniek onder de orkestleden: of er op zo’n mooie zomerse dag wel publiek zou komen? Dat viel wel mee en het bleek een select gezelschap, wat vertaald moet worden als: het aantal toehoorders was niet groot, maar het waren wel onze allertrouwste fans. Voor hen liet het orkest, onder leiding van onze vaste dirigent Leon Bosch, zich van zijn beste kant zien.

Het programma bestond deze keer uit stukken die allemaal iets met een (verschillend) land te maken hadden. Het openingsstuk Mannin Veen, was van de hand van de Engelse componist Haydn Wood, een symfonisch gedicht over zijn geboorte-eiland Mann. Hij keerde steeds weer terug naar het eiland om er inspiratie op te doen voor nieuwe composities. In het verre verleden is dit stuk al eens uitgevoerd door het SBH bij een Concours voor blaasorkesten.

Dit stuk werd gevolgd door A Springtime Celebration, een compositie van Alfred Reed, die het speciaal had geschreven voor de Tenri High School Band, in Nara, Japan. Het stuk is een zeer energieke ode aan de lente, waarin alle instrumentengroepen een pittige rol krijgen toebedeeld. Hierdoor, en ook door het mooie weer liep de temperatuur flink op in de zaal. De korte pauze die volgde, was erg welkom.

Daarna ging het verder met een stuk van Giacomo Puccini, genaamd Preludio Synfonico. In dit stuk komen hartverscheurend mooie delen voor en het was voor de orkestleden heerlijk om dit te spelen. Een (nog levende) componist die veel schrijft voor blazers is Jacob de Haan en van zijn hand stond er Ross Roy op het programma. Omdat het zo is toegeschreven naar blaasorkesten, met variaties en interacties van de instrumentengroepen is het een populair stuk voor veel orkesten.

Een ware verrassing voor ons publiek was het laatste nummer Im Weissen Rössl, bekend als een operette, een ‘Singspiel’ zoals op de partituur staat. De hoofdcomponist is Ralph Benatzky en in het stuk komen ook composities voor van Robert Stolz en Richard Gilbert. Een arrangement voor een blaasorkest is gemaakt door Stefan Schwalgin en de bekende liedjes werden door het orkest met enige Oostenrijkse zwier de zaal in geblazen. De dirigent kreeg een mooie bos bloemen en daarna spoedden de aanwezigen zich naar beneden voor een koel drankje.

Wereldstukken was een mooi concert waar met veel enthousiasme voor is gerepeteerd, o.a. met onze invaldirigent Rolf Hoogenboom. Naar verluidt kunnen we het volgende concert op 1 december toch nog op onze oude stek spelen, maar dan??? de verre toekomst is enigszins in nevelen gehuld.

Op 8 september zal in het kader van de Haarlemse cultuurnacht  een groot(s) blazersconcert zijn op de Grote Markt in Haarlem. 

Blazers worden uitgenodigd om deel te nemen: 

Hier kun je meer informatie vinden.

Op de goed bezochte Algemene Leden Vergadering op 12 maart 2018 in de Pinksterkerk was onze voorzitter Marijke Bosman voor de laatste keer in deze functie te horen. Zij presenteerde een enthousiast overzicht van het afgelopen jaar, opgesteld door secretaris Marja van den Ouden. Een belangrijk moment was uiteraard het financiële overzicht gepresenteerd door penningmeester Guuus Brockmeier, waardoor iedereen weer op de hoogte was van ons reilen en zeilen op monetair gebied. De kascommissie was tevreden dus het bestuur op het podium, inclusief Hanneke Dielen en Hugo Hölscher, kon gerust ademhalen.

Daarna kwam een belangrijk moment toen het bestuur de nieuwe voorzitter voordroeg, Emile Cossee. Zijn benoeming werd met applaus begroet door de vergadering. De nieuwe voorzitter nam de voorzittershamer (een ambachtelijk werkstuk van een gewezen orkestlid) van haar over en bedankte haar voor haar toewijding en enthousiasme in de afgelopen periode in een korte speech.
Dit ging vergezeld van een grote bos bloemen en een hartelijk applaus van de aanwezigen.

Na koffie met soesjes was het weer business as usual: repetitie voor het volgende concert op 10 juni.

Het laatste concert van ons jubileumjaar ‘20 jaar SBH’ vond plaats op een stralende zondagmiddag. De zon die door het kleurrijke glas-in-beton van onze concert- en repetitieruimte scheen, bracht een heel feestelijke sfeer teweeg en bracht zowel de spelers als de bezoekers in een zonnig humeur.

De zaal vulde zich snel na het openen van de deuren en tot onze vreugde was onder de vele toeschouwers ook de pasbenoemde burgemeester mevr. Astrid Nienhof. Ook deze keer was er hard gerepeteerd om een heel gevarieerd programma te brengen. Dat hield voor sommigen in dat ze niet alleen voor het programma van het SBH ongekend snelle bewegingen moesten maken met de vingers maar ook nog voor één of soms zelfs meer ensembles stukken moesten (wilden) instuderen. Met nadruk op wilden, want het aantal groepen dat zich aangemeld had was zo groot dat de speeltijd beperkt moest worden tot 6 minuten! Ook enkele leden van de Teisterband, die haar eigen swingende programma had, waagden zich aan een extra optreden in een kleine samenstelling.

Het concert, onder leiding van onze vaste dirigent Leon Bosch, opende met delen uit het ballet Spartacus van Aram Khatchaturian: dans I en III . Tussen deze delen in speelde het orkest een Adagio om op adem te komen. Van onze Engelse collega’s leenden we een grappig stuk, geschreven door twee beroemde Beatles: Ticket to ride. De meeste geluidseffecten konden met onze eigen instrumenten gemaakt worden maar de aanschaf van een padvindersfluitje was onontkoombaar.

Vervolgens traden de diverse ensembles aan, in een min of meer gestroomlijnde volgorde. De muziek die ten gehore werd gebracht, was buitengewoon gevarieerd. Het zou te ver voeren om hier alle titels te noemen, maar componisten als Bach, Mozart, Shostakovich, Van Beethoven, Poulenc en Dvorak zeggen vast wel iets. Maar wat weet de gemiddelde luisteraar van Doppler, Kummer, Vlak, Broekhuis, of de Wizzard van Os en de Mirjambrunnen? Als u er niet bij was, dan betekent dat echt een gemiste kans, want dan had u het gehoord en nu geweten! 

De Teisterband had nieuwe standaards met hun eigen logo, die zagen er heel professioneel uit. Onder leiding van Miklòs Fürst hadden zij het laatste woord, liever gezegd: de laatste noot. Jazzy muziek, een roze panter, de Blues maar ook Headliner en Always look on the bright side of life kwamen voorbij.

Dat laatste koste het publiek op deze zonnige middag geen enkele moeite. Er werd flink geklapt, er werd vrijwillig gegeven en de bolhoed van onze voorzitter raakte toch nog aardig vol, tot vreugde van de penningmeester. Het concert werd afgesloten met een gezellige borrel en een maaltijd met heerlijke stamppotten en daarna ging iedereen weer zijns weegs. Op naar het volgende concert: 10 juni!